Kozy Anglonubijskie

Koza anglonubijska należy do jednych z największych i najcięższych ras tych zwierząt na świecie. Występuje w dwóch typach: angielskim i amerykańskim. Różnice między nimi nie są duże. Typ brytyjski jest nieco mniejszy. Hodowcy szybko docenili zalety tej kozy, w związku z czym stała się ona popularna również poza Wyspami Brytyjskimi. Trafiła m.in. do Holandii, a nawet do Ameryki Południowej, gdzie lokalne rasy są uszlachetniane kozą anglonubijską.
Najbardziej charakterystyczną cechą rasy jest głowa – noszona wysoko, z wyraźnie zaznaczonym rzymskim nosem oraz szerokie, opadające i długie uszy sięgające minimalnie 2,45 cm poza czubek pyska. Zakończenia uszu powinny być zaokrąglone i lekko wygięte do przodu. Ciemne oczy w kształcie migdałów są odzwierciedleniem spokojnego charakteru tych zwierząt. Widoczne zęby są błędem w wyglądzie osobnika wpisanego do ksiąg, lecz nie dyskwalifikują go z wpisu. Jest to rasa bezrożna. U osobników, u których wystąpiły zawiązki rogów, dekornizację przeprowadza się do drugiego tygodnia życia. Szyja jest smukła, długa i elastyczna. Nogi są długie i mocne. Nadają postawie kozy dumny wygląd.
Masa ciała kozła powinna mieścić się w przedziale od 90 do 140 kg. Jego wysokość w kłębie wynosi minimum 88 cm. Samica waży około 70 kg, ale może osiągać nawet 110 kg. Jej wysokość w kłębie wynosi co najmniej 76 cm. Wymię musi być gładkie, szerokie oraz półkuliste. Połówki wymienia powinny być tej samej wielkości, z zaznaczonym silnym więzadłem. Sierść jest krótka, błyszcząca oraz jedwabista z dopuszczalnymi wszystkimi kolorami umaszczenia. U kozła występuje dłuższa sierść na brodzie oraz klatce piersiowej.Koza anglonubijska należy do jednych z największych i najcięższych ras tych zwierząt na świecie. Występuje w dwóch typach: angielskim i amerykańskim. Różnice między nimi nie są duże. Typ brytyjski jest nieco mniejszy. Hodowcy szybko docenili zalety tej kozy, w związku z czym stała się ona popularna również poza Wyspami Brytyjskimi. Trafiła m.in. do Holandii, a nawet do Ameryki Południowej, gdzie lokalne rasy są uszlachetniane kozą anglonubijską.Najbardziej charakterystyczną cechą rasy jest głowa – noszona wysoko, z wyraźnie zaznaczonym rzymskim nosem oraz szerokie, opadające i długie uszy sięgające minimalnie 2,45 cm poza czubek pyska. Zakończenia uszu powinny być zaokrąglone i lekko wygięte do przodu. Ciemne oczy w kształcie migdałów są odzwierciedleniem spokojnego charakteru tych zwierząt. Widoczne zęby są błędem w wyglądzie osobnika wpisanego do ksiąg, lecz nie dyskwalifikują go z wpisu. Jest to rasa bezrożna. U osobników, u których wystąpiły zawiązki rogów, dekornizację przeprowadza się do drugiego tygodnia życia. Szyja jest smukła, długa i elastyczna. Nogi są długie i mocne. Nadają postawie kozy dumny wygląd.Masa ciała kozła powinna mieścić się w przedziale od 90 do 140 kg. Jego wysokość w kłębie wynosi minimum 88 cm. Samica waży około 70 kg, ale może osiągać nawet 110 kg. Jej wysokość w kłębie wynosi co najmniej 76 cm. Wymię musi być gładkie, szerokie oraz półkuliste. Połówki wymienia powinny być tej samej wielkości, z zaznaczonym silnym więzadłem. Sierść jest krótka, błyszcząca oraz jedwabista z dopuszczalnymi wszystkimi kolorami umaszczenia. U kozła występuje dłuższa sierść na brodzie oraz klatce piersiowej.